Sıradan bir günümü tasvir edemeyeceğim mutluluklarla dolduruyor,
Bir bebeğin gülümsemesi.
O an sarılmak geliyor içimden tebessümlere,
Duruyor zaman da saatin umurunda değil, bundan bana ne.
Bir an yaşıyorsam hayatımda,
Heh işte diyorum, şimdi.
Ve içim ısınıyor,
İçe düşen hiç bir ateş bu kadar yakmadı beni.
Bir fotoğraf karesinin ruhumu o ana hapsetmesi gibi,
Ama esaret değil bu bir teslimiyet,
Masum bir mutluluğa teslimiyet.
Seni hatırlar ya da hatırlamaz düşünmeden,
Sebep olduğunu bilerek -yahu sebep olmasan da gülüyorsa çok önemi yok-
Bir bebeğin gülümsemesi,
Kimsenin yaşatamadığı kadar çok yaşatıyor beni.
İşte yine yaşadığımı hissettiğim günlerden biri,
Farklı şiirlerde aynı şeyi bahsettiğim dizeler çarpıyor gözüme.
Kimsenin görmediği, göremediği, okuyamayacağı bir şiir.
Beden bulsa da sımsıkı sarılsam dediğim,
Daha doğmadan ölmüş, anılarını başka çocuklarımda yaşattığım,
En sevdiğim.
Bir bebeğin gülümsemesi.
İhtiyacım olan tek şey belki,
Pür ve hür bir mutluluğu görmek.
Neden nefes aldığımı hatırlatırken,
Çevremdeki insanlara göstermek istediğim yüzümü,
Bir bebekte görmek.
Bir bebekte gördüğüm şeyi binlerce kelime ile hissettirememek.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder