Nasıl başlayacağını bilemezsin söze,
Hissetmek kadar kolay değildir dile getirmek.
Yanlış kelimelerin ahengi,
Olmadığın birinin maskesini geçiriverir yüzüne.
Olmaktan korktuğun biri oluverirsin,
Olmasını istediğin birinin karşısında.
Korkun ifade edememektir pür olan hisleri,
Başkalarının ağzında kirlenen, klişeleşmiş cümleler ile.
Ele ayağa düşmüş sevgi cümlelerinden kaçarsın,
Yahut o an gözlerine bakamazsın,
Onun gözlerine yalandan bakanları görmekten korkarsın.
Annem geçse de yanı başımdan, eteğine saklansam dediğin bir an,
Daha da saçmalarsın.
Halbuki bıraksan zamana
-En büyük hıyanet eden kendisi aslında-
Rehber olur da götürür seni gitmek istediğin limana.
Seçemezsin aklından geçen kelimeleri,
Tasvir etmeleri için kalbinden geçenleri.
Hiç birine o sorumluluğu yükleyemezsin,
Taşıyacakları kadar yüklesen bile,
O kadar çok kelimeyi bir araya getiremezsin.
Hadi getirdin diyelim -farzı misal-
Kaybolur karşındaki, satırlar arasında.
Sen onu gün yüzüne çıkartmak isterken yaşadığın duygularla.
O kadar çok kelimeye, o kadar çok ahenk kurdum ki hayatta,
Her biri, başkasını anlattı aslında.
Her bir duygu, etrafımdaki insanlara aitti de,
Bana zeval olmadı kaleme aldıklarım,
Aidiyet hissetmedi hiç bir duygu bana.
Sayfalarca yazdım, henüz tanımadığım insanları,
Belki de hiç tanımayacağım insanlara anlattım.
Bir kendimi sana anlatamadım.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder