Hayat Draması

Mürekkep ile yazılan şeylerin üzerini,
Kara kalemle karalamak gibi nefretlerim.
Ve bir silgiyle silmek tasvir ediyor vazgeçişlerimi.
Sadece kağıdı eskitmekte, beni yıpratmakta davranışlarım,
Kendimden arınmam lazım bunun farkındayım.
Mutluluk oyunları adını kendim koydum,
Kendi hayat dramama.
Şenlik var bilinçaltımda, lakin matem havası düşüncelerimin doğası.
Bir beni ben yapan anılarım yok ya,
Hayallerim, daha ebesi olacağım bir başka ben.
Yahut kendi kendini doğuracak hislerim,
Beden bulmak çok zor,
Kafeslerini ayırmak lazım hislerin ve düşüncelerin.
Birlikte olmayacakları aşikar, yine de bir sonbahar günü aşiyan,
Bir sayfasında anılar bir sayfasında hayaller..
Umutlar çekiyor yorgun bedenimi şimdiden az sonraya,
Ve dik oturmak zor artık o banklarda.
Kazınmış aşık isimleri yahut üzeri çizilmiş hayal kırıklıkları;
Birbiri içerisine geçmiş bir kaç kalp motifi..
Yırtılıp toprağa gömülmüş, şiirlerin mabedi sayfalar,
Eşelesen toprağı kim bilir kimler nelerini gömmüş bedenleri henüz diriyken.
Ah yok mu kendine has hüznü sonbaharın,
Akla şüphe ettiren.
Karnavallarda kaybolan çocuklar,
Henüz bir nokta ile son bulmayan dizeler.

Bugünde Yaşayan Bir Ben

Bir ressamın görebildiği kadar renkli değil bugün,
Yahut bir şairin kurguladığı yarını değil dünün.
Bir heykeltıraşın dokunuşları kadar hassas dokunamadığı da aşikar ruha..
Tebessüm bile ettiremeyen, üçüncü sınıf komedi filmi gibi bazen,
Yahut sadece korkutamadığı için tedirgin olunan bir korku draması.
Trajikomik bir olaydaki kahkaha kadar düşündürür sonrasında insanı.
Aynı şarkıyı farklı notalarla çalan iki müzisyenin uyumu,
Çalar saatinin sesini duymadan uyanan insanların hayatı..

Bir ressamdım tuvalinde yeşili eksik etmeyen,
Aşk kelimesini kullanmadan şiirlerinde hissettirebilen bir şair;
Hiç bir heykelimin boynunu bükük bırakmadım şu ana kadar.
Düşündürmeden güldürmek için günlerce düşünen bir insan,
Gelecek ya da geçmişten korkmayan bir bendim.
Tragedyalarda feryat figan, bazen de iki nota arasındaki gam..
Bir bebektim, anneme babama geceleri zehir eden,
Hayatlarındaki pişmanlıklarını ağlamalarım ile silip götüren..

Bugün bir bendim, anlatmak istedikleri içinde kaybolup giden,
Yüzme bilmeden, deniz kızına aşık olup,
Eline çekiç bile almamışken, tekneler inşa etme hayaliyle büyüyen.
Bir bendim bugün içinde yaşayan, sadece bir ben;
Yaşamaktan yoruldum dediğim vakitlerde bile,
Bir daha nefes alamayacağım korkusu ile derin derin nefes alıp veren.

Küçüktüm Ben

Küçüktüm..
Dünyaya ait şeyleri kaçırmamak için,
Öğle uykularından kaçardım.
Sokakta top oynayan çocuklar olacaktı ben uyurken,
Yahut çizgi filmlerimin tekrarlarını izleyemeyecektim..
Gözlerimi kapatıp karanlıkta kaldığım o vakitler, yalnızdım.
Ne zaman fark ettim hatırlamıyorum,
Gözlerimi kapattığımda kendime ait bir dünya olduğunu..
Kendi çizgi filmimin baş kahramanı olabileceğimi,
Futbol oynarken kaleye geçmeyip, forvette oynayabileceğimi,
Ne zaman fark ettim gerçekten hatırlamıyorum.
Ama, o andan sonra başladı asıl hayat..
Bu sefer de fiziksel dünya bırakmadı yakamızdan ya..
Önce lise dedi öğle uykuları gitti elimizden..
Sonra üniversite;
Hayır zaten öğleyi aldın be, geceleri de çalmaya başladı.
Hep bir vaat verildi, hep bir havuç vardı önümüzde;
Şehir efsaneleri ile büyüdük her birimiz.
Liseye geç rahatlarsın, üniversiteyi kazan gerisi kolay.
Biz o kadar oyun oynamış çocuklarız,
Hiç bir sonraki bölümün bir öncekinden kolay olduğunu gördük mü?
Nasıl da inandık nasıl da koştuk havuçların peşinden.

Küçüktüm, ama bir bendim geçmişimden.
Büyüdükçe, bir başkası oldu ben içinde büyüyen.
Büyüdü meyve verdi ve öldü, son bahar dediğim bir anda.
Her son baharı da yalnızlığımda üşüdüğüm bir kış takip etti.
Gözlerimi kapatmayı daha çok sevdim bu zamanlarda,
Gözlerimi kapatıp kendi dünyamda bir ben olmayı..
Ama bazı sabahlar vardır güneşin yüzüne vurduğu,
Kuşların kulağına uyanman için fısıldadığı,
Geceden kalma hayallerin gerçekleşeceğine inandığın günler.
Büyüdüğümü inkar ettiğim bu zamanlar hatırlatır işte,
Öğleleri uyumamak için verdiğim mücadeleleri;
Küçük bedenimde büyük hayalleri taşıyabildiğimi..