Küçüktüm Ben

Küçüktüm..
Dünyaya ait şeyleri kaçırmamak için,
Öğle uykularından kaçardım.
Sokakta top oynayan çocuklar olacaktı ben uyurken,
Yahut çizgi filmlerimin tekrarlarını izleyemeyecektim..
Gözlerimi kapatıp karanlıkta kaldığım o vakitler, yalnızdım.
Ne zaman fark ettim hatırlamıyorum,
Gözlerimi kapattığımda kendime ait bir dünya olduğunu..
Kendi çizgi filmimin baş kahramanı olabileceğimi,
Futbol oynarken kaleye geçmeyip, forvette oynayabileceğimi,
Ne zaman fark ettim gerçekten hatırlamıyorum.
Ama, o andan sonra başladı asıl hayat..
Bu sefer de fiziksel dünya bırakmadı yakamızdan ya..
Önce lise dedi öğle uykuları gitti elimizden..
Sonra üniversite;
Hayır zaten öğleyi aldın be, geceleri de çalmaya başladı.
Hep bir vaat verildi, hep bir havuç vardı önümüzde;
Şehir efsaneleri ile büyüdük her birimiz.
Liseye geç rahatlarsın, üniversiteyi kazan gerisi kolay.
Biz o kadar oyun oynamış çocuklarız,
Hiç bir sonraki bölümün bir öncekinden kolay olduğunu gördük mü?
Nasıl da inandık nasıl da koştuk havuçların peşinden.

Küçüktüm, ama bir bendim geçmişimden.
Büyüdükçe, bir başkası oldu ben içinde büyüyen.
Büyüdü meyve verdi ve öldü, son bahar dediğim bir anda.
Her son baharı da yalnızlığımda üşüdüğüm bir kış takip etti.
Gözlerimi kapatmayı daha çok sevdim bu zamanlarda,
Gözlerimi kapatıp kendi dünyamda bir ben olmayı..
Ama bazı sabahlar vardır güneşin yüzüne vurduğu,
Kuşların kulağına uyanman için fısıldadığı,
Geceden kalma hayallerin gerçekleşeceğine inandığın günler.
Büyüdüğümü inkar ettiğim bu zamanlar hatırlatır işte,
Öğleleri uyumamak için verdiğim mücadeleleri;
Küçük bedenimde büyük hayalleri taşıyabildiğimi..