Mürekkep ile yazılan şeylerin üzerini,
Kara kalemle karalamak gibi nefretlerim.
Ve bir silgiyle silmek tasvir ediyor vazgeçişlerimi.
Sadece kağıdı eskitmekte, beni yıpratmakta davranışlarım,
Kendimden arınmam lazım bunun farkındayım.
Mutluluk oyunları adını kendim koydum,
Kendi hayat dramama.
Şenlik var bilinçaltımda, lakin matem havası düşüncelerimin doğası.
Bir beni ben yapan anılarım yok ya,
Hayallerim, daha ebesi olacağım bir başka ben.
Yahut kendi kendini doğuracak hislerim,
Beden bulmak çok zor,
Kafeslerini ayırmak lazım hislerin ve düşüncelerin.
Birlikte olmayacakları aşikar, yine de bir sonbahar günü aşiyan,
Bir sayfasında anılar bir sayfasında hayaller..
Umutlar çekiyor yorgun bedenimi şimdiden az sonraya,
Ve dik oturmak zor artık o banklarda.
Kazınmış aşık isimleri yahut üzeri çizilmiş hayal kırıklıkları;
Birbiri içerisine geçmiş bir kaç kalp motifi..
Yırtılıp toprağa gömülmüş, şiirlerin mabedi sayfalar,
Eşelesen toprağı kim bilir kimler nelerini gömmüş bedenleri henüz diriyken.
Ah yok mu kendine has hüznü sonbaharın,
Akla şüphe ettiren.
Karnavallarda kaybolan çocuklar,
Henüz bir nokta ile son bulmayan dizeler.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder