Yalnızlıktı teması..
Fırçası boya tutmazdı, tuvale bekaretini kaybettirmesin diye;
Kalemi mürekkep damlatmadı, bir şiir uğruna sayfalara.
Ve ne yazabildi ne çizebildi..
Yalnızlığı bir şair olarak da paylaşamadı bir ressam olarak da..
Ne mi yaptı, sahip çıktı o yalnızlığa.
Anladı ki bir şey yaparak def edemeyecek başından,
Taç eyledi bu sefer başına, bir sigara da ona uzattı.
Kendi kendine yarattığı dramalarda,
Başkaları için yazdığı şiirlerini okudu göz yaşlarıyla.
Gidişini resmettiği kaç kişi varsa geçmişinde,
Hepsi tablolarda hapsedilmiş bir şekilde karşısındaydı şimdi.
Durdu düşündü ya da düşündükten sonra durdu,
Belki de farkında değildi neyle yüzleştiğinin,
Ama bildiği tek şey artık zamanı gelmişti.
Yorganı kafasına çekip kurtulabileceği bir korku değildi bu;
Lakin gerek de yoktu, yalnızlık bir korku değildi,
Varoluşun en başından beri bir gölgeydi.
Bazen bomboş bir sokakta yanıp sönen bir lambayla doğardı,
Kalabalıklarda hiç farkına varılmazdı;
Daha doğrusu kime ait olduğu anlaşılmazdı.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder