Bir balerinin ayaklarının yere basması gibi,
Zarif; sessiz bir yağmur yağıyordu gecenin gözü açık bir vaktinde.
Yüzsüz olacaktı ki rüzgar,
Homurtuları cam, kapı demeden dolduruyordu odaları.
Kim bu konuşan diye tedirgin olduğum anlardan birinde,
Egomun sesinden, kulak veremiyordum kalbime.
Denizin sabahki halini hatırladım;
O dingin; ununu eleyip eleğini asan denizin.
Diyorum ya gözü açık bir vakitti,
Düşünün ki ağzı olsa dahi konuşmayacak denizi bile,
Rüzgarla aşka getirmişti.
Yağmur ise güneşin doğuşundan bihaber bir ayçiçeği gibi,
Tevazu halindeydi.
Sabahı sabah, beni adam edemedim;
Gerçi sabahın benim onu sabah etmeme ihtiyacı da yoktu hani.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder