Bir ressam resmederken güneşi, mum ışığıyla aydınlanan soğuk odasında;
Duygular izini bıraktı beyaz bir kalemle kara sayfalara..
Ninni oldu kulağında bir bebeğin,
Duyan Müslüman ezan dedi, Hristiyan çan..
Her okuyan kendini bulacaktı aslında,
Yazarken kendini kaybetmeseydi ben.
Bir şiir bir değildi aslında,
Üzeri karalansa da, yazılan her kelime vardı kekin hamurunda.
Tadını alamaz her okuyan da,
Bir ben bilir kendini kaybeden kelimeler arasında.
Elinden gelse iki nota da basmak ister gönül,
Çizmek ister aynı el o gözleri,
Ben hisseder de dil bulamaz tasvir etmeye yetecek kelimeleri..
Anı; dün, bugün, yarın diye üçe bölse dahi,
Zaman yetmez.
Sayfalar yıpranır, kalem tükenir yine de son bulmaz şiiri.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder