Ölü bir insanın lirikleri,
Yahut yaprakları dökülen bir ağacın meyvesi,
Umutlandırıyor beni.
Odasının perdesi, piyanosundan çıkan notaların ahengi ile salınıyor,
Duvardaki yansıma son nefesinden önceki fırça darbesi,
Cumartesi, Pazar, Pazartesi,
Akşamın sekizi, gecenin ikisi;
Sabaha mı ait yoksa geceye mi bilemediğim,
Dört buçuktan beş saatte belirdi.
Gözlerden akan yoksulluk,
Uyumaya dahi parası olmayan insanlar,
Gülmek bedava diye işkillenip, ağlamaktalar.
Diri bir beden, taşımakta ona ait olmayan bir ruhu,
Düşünceler örtemiyor hisleri, ayaklar sığmamış yorganına,
Aç da değil halbuki lakin açıkta kalmış.
Bir titreme hislerde, ilk baharın kavurucu karı,
Bu denli mantıklı işte bugünden don biçmek doğmamış çocuğa,
Biri de var ki dün gömdüğü insana, bugün hal hatır sormakta.
Durum bu ya; sormuşlar mantığa "nedir bu işin doğrusu?"
His, "ben ne dersem o" diye girmiş araya.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder